ჩემი ეგო გამარჯვებას იზეიმებს.

26 წლის ვარ, საუკუნის მეოთხედი გავლიე, მალე ის დროც დადგება (სადღაც ოთხ წელში), როდესაც ჩემი ასაკის კითხვისას ვუპასუხებ: ,, მანდილოსნებს ასაკს არ ეკითხებიანო"... ამის მიუხედავად ერთ რამეს ვერაფრით ვერ შევეგუე-საშინელი პროტესტის გრძნობა მიჩნდება, როდესაც ჩემი თანდასწრებით ჩემზე მესამე პირში ლაპარაკობენ და ჩემს ,,მძღოლს" (ანუ იმას ვინც ჩემს ეტლს ატარებს) ეკითხებიან: რა მინდა, რას შევჭამ,, რა მიყვარს, რა არ მომწონს და ა. შ. ჩემი მეორე მე მეუბნება, რომ ამასაც უნდა შევეგუო, მარა ჯერჯერობით ვეურჩები, არ ვუთმობ, თუმცა ამ კინკლაობას ისეთი სუნი ასდის, რომ ფარხმალს მალე დავყრი და ჩემი ეგო გამარჯვებას იზეიმებს.